Hannah & Hanna, Friesch Dagblad, 10.03.2006
Friesch Dagblad, 10 maart 2006
Wiggele Wouda

‘Hannah & Hanna’ is verplichte kost

“De achttienjarige scholiere Taïda Pasic uit Kosovo moet over drie weken ons land uit. Het is niet anders. Regels zijn regels en wie minister Verdonk besodemietert, vindt in haar nu eenmaal een keiharde. En dan maakt het niets meer uit dat je dolgraag je vwo-diploma wilt halen om een goede toekomst op te bouwen en dat je daarmee laat zien dat je van goede wil bent. Dan maakt het niets meer uit dat je de Nederlandse taal soms beter beheerst dan menig autochtoon en dan maakt het al helemaal niets meer uit dat je hier in Nederland een intense vriendenkring hebt opgebouwd warmee je in optima forma een schoolvoorbeeld bent voor het integratieproces.

Maar als je drie nachten met je moeder en broertje de hel in Pristina noodgedwongen hebt verlaten tegen betaling van duizenden euro’s in een donkere, smerige geheime plek achter in een vrachtauto, en je hebt gezien hoe ze je vader vermoordden; wat zijn regels dan nog waard? In het toneelstuk Hannah & Hanna door het MUZtheater worden we onverbloemd met een Taïda geconfronteerd.

Misschien een Taïda in een nog veel deplorabele toestand, want als asielzoekster wordt ze in Den Helder niet geaccepteerd terijl het bord langs de weg zo heerlijk aankondigt dat ze welkom is. Ze wordt uitgescholden op straat, vernederd tijdens het boodschappen doen bij de Aldi en als ze begint te huilen krijgt ze het meest kwetsende te horen: “Doe maar niet alsof je een echt mens bent, hoor!”

Hannah verafschuwt buitenlanders en kent alleen maar een superras en dat zijn de autochtonen. Tenminste dat beweert haar vriendje die de terriër wordt genoemd. Van Hanna uit Kosovo moet ze dus niets hebben. Maar als haar onschuldige broertje bij een vechtparij wordt mishandeld, verandert het denken van Hannah. En dan begint er een heerlijke vriendschap tussen de zestienjarige dames. Een vriendschap vol met muziek en overgave voor elkaars situatie. Totdat de terriër zijn ex-vriendinnetje even hardhandig duidelijk maakt bij welk soort mensen zij hoort. Hannah durft dan de straat niet meer op. Dan wordt de asielzoekster de autochtoon en de autochtoon de asiekzoekster.

Dit toneelstuk is zo kostbaar, omdat het heel eenvoudig duidelijk maakt dat vooroordelen geen bodem hebben. Het wordt bovendien boeiend, snel en fris gespeeld met veel dans en muziek als achtergrond die over de grenzen heen wordt gehoord. Geen enkel moment verveel je je bij dit stuk dat inhoudelijk echt over iets gaat.

De twee actrices Joyce Chamaoun en Roos ten Hooven spelen die meiden zo indringend en vertellen het verhaal zo uitgebalanceerd zonder een zweem van vals sentiment dat je zou wensen dat al die beleidsmensen en autoriteiten die over het geluk van een ander beslissen het gaan zien. Hannah en Hanna zou verplichte kost moeten zijn."